Gdzie jest Spryciarz i jego rodzeństwo?

Od listopada wolno żyjące koty, które gromadziły się przy parkingu, miały wygodne schronienie. Pani Gabriela i pan Czesław przynieśli dla zwierząt dwa duże kartonowe pudła, które okryli folią, żeby nie przemokły. Wewnątrz "domków" były ciepłe prześcieradełka, a przed nimi miski z karmą oraz ciepłym mlekiem i wodą. - Jak to się stało, że zainteresowaliśmy się tymi kotami? Po prostu przechodziliśmy obok i one strasznie miauczały - wyjaśnia pani Gabrysia.

Kotów było wówczas pięć. Mama i czwórka kocich dzieci. - Dopiero co urodzonych. Takich maleńkich - rozczula się pani Gabrysia, która każdego dnia dokarmiała swoich podopiecznych. - Bardzo się do nich przywiązałam. Ja bym była chora, jakbym nie przyszła. Święta, nie święta, ale zawsze musiałam - podkreśla.

Małe kotki miały nawet swoje imiona. - Na które reagowały. Był Tofik, Białus, Elza bez zębów i Spryciarz, bo chociaż najmniejszy z nich wszystkich, to zawsze pierwszy do jedzenia i najbardziej sprytny - chwali rybniczanka.

Matka kociąt już jakiś czas temu zniknęła, ale młode, które dorosły, zostały. Do czasu. - Przed Wielkanocą Tofika, Białusa i Spryciarza już nie było. Nie wiem, co się stało - rozkłada bezradnie ręce pani Gabriela, która pomogła swoim podopiecznym przetrwać całą zimę. Karmicielka snuje domysły, że może komuś przeszkadzało to, że koty grzały się pod samochodami i postanowił w jakiś sposób interweniować. - Ja nawet tutaj sprzątałam wokół tych pudeł, żeby nikt nie powiedział że jest brudno i w związku z tym koty nie mogą tu być - zapewnia. - Teraz została nam tylko Elza i jeszcze inna biało-czarna kotka z jednym młodym. Nadal wiec przychodzimy - puentuje.

(m)