Literacki Juliusz dla biografii Oty Pavla

Zbigniew Kadłubek:

- Kiedy w latach 30 stalinizm niszczy pisarza Michała Bułhakowa, Józef Rotblat, ubogi elektryk z Nowolipek omija getto ławkowe, zaczyna pracę jako asystent profesora Wertensteina i drogę do Nagrody Nobla. Krzysztof Sobieszczański pisze młodzieńcze pamiętniki i nie wie jeszcze, że wkrótce będzie wykonywał wyroki śmierci w imieniu Państwa Podziemnego, i zostanie symbolem pokolenia Kolumbów. Ota Pavel łowi ryby z ojcem, historia którego stanie się kanwą arcydzieła Śmierć pięknych saren. Holocaust wymusi na nim zdanie: jestem zwierzyną łowną, jestem Żydem. W okupowanej Warszawie rodzi się Krzysztof Kieślowski - kwestie ostateczne będą tworzywem jego filmów.

Co łączy te postaci?
Historia przepływa przez nie, ale nie czyni je marionetkami. Historia sprawia, że zyskują nową tożsamość. Bo nie każdy wie, że większą sztuką jest iść powoli i rozglądać się wokół siebie niż gnać do przodu niczego nie rozumiejąc. To zdanie napisał bohater nagrodzonej przez nas biografii. Wydaje się ono idealną odpowiedzią na pytanie, po co przyglądać się ludzkiemu życiu.

Magdalena Grochowska:

- To piękna, poruszająca opowieść o Czechu, Żydzie, pisarzu. O narodzinach arcydzieła „Śmierć pięknych saren”. O człowieku zmagającym się z chorobą psychiczną. O życiodajnej sile literatury. O samotności. Spod powierzchni życia Oty Pavla, banalnej na pozór codzienności, Aleksander Kaczorowski wydobył tragedię i nadzieję. Czy Ota Pavel poddał się wyrokom historii? Zagłada, której był świadkiem jako chłopiec jak bomba z tlącym się lontem, rozerwała go po latach. Jako dorosły zbierał kawałki swojego życia i przemieniał w literaturę. Siebie przemieniał. Krótko przed śmiercią napisał: Dla mnie liczy się tylko walka ze złem, z nacjonalizmem, z bezprawiem, dbam tylko o dzieci, starców i chorych ludzi. Ota Pavel mówi to dzisiaj. Do nas, do każdego z nas…

Michał Nogaś:

- Wydawało mi się, że wiem sporo o autorze "Śmierci pięknych saren" - nie wiedziałem w zasadzie nic. Kaczorowski odkrył przede mną całą tragedię losu i zagubienia Oty Pavla, jego walki z chorobą, próbami powrotu do w miarę normalnego życia. W życiu dziennikarza-pisarza zapisany jest środkowoeuropejski los, jego piękno i szaleństwo. Podoba mi się język tej książki - niewymuszony, chwilami lapidarny i surowy. Kaczorowski, ze wspomnień, rozmów z bliskimi, dokumentów, umie wydobyć esencję. Czytało mi się to lepiej niż jego "Hrabala"