Koniec prac w Zabrzu, czyli otwarcie wystawy „Ludzie deszczu”

Jest to oczywiście obraz przesadzony i zbyt ujednolicony. Obszar ponad 30 mln km2 to również miejsca, gdzie pora deszczowa jest długa i zapewnia wystarczającą ilość wody dla ludzi, zwierząt i roślin. Człowiek podporządkował sobie zarówno rejony obfite w opady, jak i te, które wymagają od niego wielkich wyrzeczeń i pomysłowości w zakresie pozyskiwania wody.

Wystawa „Ludzie deszczu” miała pokazać wyjątkowe pod względem warunków życia miejsca – strefę pustyni kojarzonej z całkowitym brakiem wody i strefę Sahelu, gdzie kapryśność pogody często decyduje o życiu i śmierci jej mieszkańców.

Pomysł został zmaterializowany, wystawa została otwarta 16 kwietnia. Ekspozycja prezentuje zarówno życie codzienne Tuaregów – ludzi pustyni, jak i Dogonów – ludzi skalnych wiosek. Woda – jako niezbędny element życia – jest przedmiotem modlitewnej prośby pod postacią fetyszy i dziękczynnego tańca masek w trzeciej odsłonie wystawowej.

Element łączący tak różne kultury – modlitwa o deszcz i wodę – przybiera różne formy w zależności od wierzeń ludzi – jest jednak stale obecna zarówno w życiu wyznawców religii tradycyjnej, jak i islamu.

Nie pozostaje nic innego, jak tylko zaprosić wszystkich do odwiedzenia „deszczowej” ekspozycji bez deszczu, która prezentowana będzie do 31 sierpnia.